De schaduw van de bomen verduistert alles wat ooit bleek te schijnen. Klein en onopgemerkt staat ze daar, midden in het bos. Ver van huis, ver van alles waar ze van houdt. Een traan verschijnt, rolt, verdwijnt en wordt gevold door nog een traan. Ze loopt de diepte van de nacht in. Ze vergeet waar ze is, hoe ze daar is gekomen. Het zijn de duistere machten die haar hier heen brachten, die haar hier heen joegen. De duistere machten die haar, haar leven ontnemen zullen. Ze vlucht niet meer. Met elke stap die ze zet, verliest ze haar kracht om te vechten. De bomen onthullen de donkere hemel en daar waar niemand ooit licht dacht te vinden, verschijnt de maan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten