Stel, je hebt een tijdmachine. Zo’n psychedelische jaren 70 tijdmachine die er uit ziet als een hypnose/schrik filmpje op You Tube. Wat zou je doen? Dat vraag ik me de hele ochtend al af. Hoe graag ik in de jaren 70 had willen vechten voor mijn rechten als vrouw en zingend en blowend met bloemen in mijn haar had willen rondlopen, er is niets wat me trekt aan zo’n tijdmachine. Niet mijn kinderjaren, niet de Franse revolutie en zeker niet vorige week.
Misschien ben ik een hier-en-nu mens, iemand die het verleden accepteert voor wat het is of misschien ben ik zo trouw aan de beelden die ik in mijn hoofd heb van “vroeger” dat het geen optie is om daar een verandering aan te brengen. Het is denk ik de angst om het verleden zo te beïnvloeden dat het heden niet meer het heden is die we kennen. ‘Maar dat hoeft niet altijd negatief te zien.’ Zegt de witte kant van de yin yang in mij. Nee, dat klopt maar wat we niet kennen is wel angstaanjagend. Doe mij maar het “nu” dat is het enige wat ik echt in handen heb…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten