Daar, waar de liefde en de dood elkaar dagelijks ontmoeten, ontmoette ik jou. Tussen tranen en rozen, tussen een zoen en een verloren blik, tussen  een  marmeren  graf en een onopgemaakt bed. Jij was de liefde,  ik was de dood.

Endorfine, adrenaline

Heerlijke stofjes die me een gevoel geven van compleet geluk en mijn hart meer dan duizend keer per seconde laten kloppen, kom hier en verover mij. Niet door middel van chocola, hardlopen of een achtbaan. Kom hier verstopt achter een paar sprekende ogen en sensuele lippen waar ik niet van af kan blijven.

Tijdmachine

Stel, je hebt een tijdmachine. Zo’n psychedelische jaren 70 tijdmachine die er uit ziet als een hypnose/schrik filmpje op You Tube. Wat zou je doen? Dat vraag ik me de hele ochtend al af. Hoe graag ik in de jaren 70 had willen vechten voor mijn rechten als vrouw   en zingend en blowend met bloemen in mijn haar had willen rondlopen, er is niets wat me trekt aan zo’n tijdmachine. Niet mijn kinderjaren, niet de Franse revolutie en zeker niet vorige week.

Misschien ben ik een hier-en-nu mens,  iemand die het verleden accepteert voor wat het is of misschien ben ik zo trouw aan de beelden die ik in mijn hoofd heb van “vroeger” dat het geen optie is om daar een verandering aan te brengen.  Het is denk ik de angst om het verleden zo te beïnvloeden dat het heden niet meer het heden is die we kennen.  ‘Maar dat hoeft niet altijd negatief te zien.’ Zegt de witte kant van de yin yang in mij. Nee, dat klopt maar wat we niet kennen is wel angstaanjagend.  Doe mij maar het “nu” dat is het enige wat ik echt in handen heb…..

Voor wie niet vechten wil

De schaduw van de bomen verduistert alles wat ooit bleek te schijnen. Klein en onopgemerkt staat ze daar, midden in het bos. Ver van huis, ver van alles waar ze van houdt. Een traan verschijnt, rolt, verdwijnt en wordt gevold door nog een traan. Ze loopt de diepte van de nacht in. Ze vergeet waar ze is, hoe ze daar is gekomen. Het zijn de duistere machten die haar hier heen brachten, die haar hier heen joegen. De duistere machten die haar, haar leven ontnemen zullen. Ze vlucht niet meer. Met elke stap die ze zet, verliest ze haar kracht om te vechten. De bomen onthullen de donkere hemel en daar waar niemand ooit  licht dacht te vinden, verschijnt de maan.